The real job

Ciao,

er is al veel tijd verstreken sinds mijn laatste bericht. Een tijd waarin ik, alleen zijnde, ontzettend veel mocht leren, meemaken, kritiek incasseren, onderhandelen en genieten. Dit ellenlange bericht compenseert ruimschoots het lak hebben aan het bijhouden van mijn blog.

Allereerst mijn vroege terugkeer begin januari. Een totaal andere aankomst dan drie maanden daarvoor. Ik wist wat te verwachten en mijn naam was al meer bekend bij de inwoners. Ik arriveerde tegelijkertijd met een documentaire-maakster, die naar alle waarschijnlijkheid de verschillende projecten op Príncipe op de voet zal volgen.
Toen ik voet op deze Afrikaanse bodem zette, voelde me ik een soort van thuis. De medewerkers van het resort liepen onmiddellijk op mij af en begroetten mij. Een zeer warm welkom, letterlijk en figuurlijk. De eerste dagen waren er collega’s present, die alle ambitieuze plannen naast elkaar legden, om te onderzoeken in welke volgorde de projecten worden uitgevoerd en met name door wie. Natuurlijk had ik geen invloed, maar het was meer dan interessant om een dergelijke vergadering te volgen. Ik moet natuurlijk wel op de hoogte zijn van hetgeen dat zich afspeelt in het bedrijf waarvoor ik werk. Zo kan ik me aanpassen en niet te hoge verwachtingen creëren op momenten waar andere projecten een hogere prioriteit eisen. Helaas verliet de groep het eiland al na twee dagen, alhoewel de twee nieuwe lodgemanagers natuurlijk bleven.

Deze managers, Ricus en Pietro, hadden dit resort al twee jaar hiervoor onder hun hoede. Met hen heb ik al ontzettend veel gewerkt en wij zijn een heel hecht team geworden. Pietro is een Zuid-Afrikaanse vrouw, wier wortels in Nederland terug te vinden zijn. Ricus is een geweldige leraar. Naast hun baan als lodgemanager, zijn zij betrokken bij het hele Príncipe Development Plan. Zo ook gedeeltelijk het project Nova Villa, waarvoor ik het voorbereidende werk had voltooid. Het was in het begin even wennen aan het feit dat mensen invloed hadden op het project, omdat ik daarvoor de enige was die zich ermee bezighield. Toch brengt het deelnemen aan een team veel meer voordelen en levert het een zeer vertrouwd netwerk op.
Kort na het vertrek van de groep besloot ik met de minister, die tevens eigenaar is van verscheidene bedrijven, te onderhandelen over het hout dat nodig was voor de bouw. Dit betekende mijn eerste onderhandeling, hoewel ik vanuit het kantoor hoorde, dat ik samen met de logdemanagers moest overleggen. Dit advies volgde ik op. Eenmaal onderhandelend, viel het mij op dat de Zuid-Afrikanen betrekkelijk vroeg akkoord gingen met een totaalprijs voor al het hout. Als eigenwijze Nederlander wilde ik die prijs nog lager krijgen. Naast het feit dat we daarmee tweeduizend euro bespaarden, had ik de minister zo ver kunnen krijgen om het transport te includeren in zijn totaalprijs. Achteraf ben ik ontzettend blij dat ik dat heb gevraagd, want ten eerste kunnen de meeste auto’s de weg niet aan, ten tweede zou het ons minstens vierduizend euro kosten en ten derde moesten we veel meer regelen. Nadien realiseerde de minister zich pas dat het transport zo’n kostbare ingewikkeldheid was, maar een deal is een deal.
Enfin, een deel van het hout arriveerde al drie dagen na de onderhandeling. Er was nog niet eens een aanbetaling gedaan, maar de minister bewees zijn oprechte medewerking door zó snel te beginnen. Er konden nog geen huizen gebouwd worden, omdat daarvoor nog andere materialen nodig waren en we wilden een professioneel team samenstellen. Bovendien moeten we transparantie bieden aan het kantoor in Nederland en dat vraagt om veel onderzoek naar details.
Iedere dag werd er hout gelost en ik probeerde zo vaak mogelijk op de betreffende plaats aanwezig te zijn, om de hoeveelheden en de kwaliteit te controleren. Helaas spreken we over zoveel hout, dat het bijhouden ervan onmogelijk werd.
Ondertussen was er een van oorsprong Senegalese surveyor (landmeter) onderweg. Zijn naam is Abdul, een moslim die van tijd tot tijd geniet van een koud, alcoholisch biertje. Deze man is precies hoe een religieus persoon moet zijn. Hij respecteert andere geloven en ongelovigen en hij probeert anderen niet te overtuigen. Het is mooi om te zien hoe de verschillende religies in dit deel van Afrika goed samengaan, zonder enige afkeer jegens een ander geloof. Hun geloof is een aspect, een deel van hun leven. Ze houden het voor zichzelf en je hoort ze er vrijwel nooit over. Natuurlijk vinden ze het maf dat ik niet geloof, maar goed, ze kennen de evolutietheorie niet eens, laat staan Darwin, dus ze weten niet beter.
Vraag me niet waarom ik dit schreef, maar naast alle feiten wilde ik ook mijn mening geven over een man die ik enorm respecteer, vanwege zijn manier waarop hij zijn religie aanhangt.
In ieder geval was deze man mijn belangrijkste collega voor twee weken. We moesten namelijk een schets maken van het dorp, daarna de schets in de werkelijkheid tot uiting brengen, om vervolgens een contract op te stellen voor de overheid. De schets maken, was geen enkel probleem. Het uitmeten echter, bracht wat meer tijd met zich mee. In de brandende zon, met gezelschap van twee leeftijdgenoten, uitgerust met kapmessen, begonnen wij met het recht uitzetten van de vijfentwintig verschillende terreinen. We waren gewapend met een meetlint, witte verf, vlijmscherpe stokken en een apparaat waarmee de landmeter kon zien dat de plot recht was. Af en toe was de begroeiing zo hardnekkig, dat we gebruik moesten maken van de kapmessen. Bomen vermijden wij uiteindelijk met de bouw. Ieder toekomstig bewoner heeft grond toegekend gekregen, waarop hun huis moet komen te staan. De rest kunnen ze als tuin gebruiken. We zorgen ervoor dat we de huizen zo plaatsen, dat er geen boom gekapt hoeft te worden. Desalniettemin kan een palmboom gevaar vormen voor mensen en huizen. Als er echt geen ontkomen aan is, worden ze gekapt. De gouden regel die geldt, is: kap een boom, plant een boom.
Na vijf weken alleen gezeten te hebben, ging ik Michelle ophalen in São Tomé. Daarnaast moest ik daar rondkijken naar de prijskaartjes, om zo voordelig mogelijk uit te komen en alles viel goedkoper uit dan ingecalculeerd, dus daarmee kon ik mijn baas blij verrassen. Bovendien had ik een afspraak met Abdul om de door de computer uitgewerkte schetsen aan te nemen.
Speciaal voor Michelle stond ik om 05:00 uur op, om naar het vliegveld te gaan. Gelukkig was het vliegtuig veilig geland. Ik wilde graag naar de aankomsthal, maar om verkopers van bloemen te weren, wordt niemand toegelaten. Toch besloten arrogante Portugezen het gebouw te betreden, de wachters verroerden zich niet. Als beleefde Hollander vroeg ik vriendelijk in het Portugees of ik naar binnen zou mogen. Tegen mij, omdat ik geen potentieel gevaar was, durfde ze wel nee te zeggen. Goed, nu heb je in Nederland ook van die zielige lui voor het CBR werken, die nooit enigszins macht kunnen hebben, dus kiezen ze voor zo’n baan om met hun bureaucratische macht onzekere tieners te pesten. Toen realiseerde ik me pas weer: in Afrika moet je niet teveel lullen, maar gewoon doen. Dus ik liep vrolijk, doch angstig, langs de wachters, die mij vervolgens riepen. Negerend en al liep ik Michelle tegen het lijf, die een onwerkelijk lange reis achter de boeg had. Het heuglijke moment was dus aangebroken, Michelle is terug! Om jullie kennis te geven van de huidige werkelijkheid: Michelle verliet zes dagen later het land met een ernstige keel- en amandelontsteking. Ze heeft wel geteld zes keer haar hotelkamer verlaten, geen zon, zee en strand gezien en ze heeft niet eens de plaats waar de projecten plaatshebben, kunnen bezoeken. Heel vervelend natuurlijk voor haar (en mij), maar gelukkig voelt ze zich nu weer beter.
De dag na haar vertrek wachtte ik met een aantal helpende krachten in de haven op een boot, die spijkers, cement en dakplaten voor vijf huizen vervoerde. De dakplaten van zink konden we al snel aan de kade krijgen en ik wilde meehelpen. Na vijf snijwonden en tetanus infecties, besloot ik maar bij te houden of we de goede hoeveelheid ontvingen. Eenmaal klaar met de dakplaten en het cement, was het wachten geblazen op de spijkers. Helaas moest ik vier uur wachten op twaalf dozen van vijfentwintig kilogram, want de Afrikaanse logica vond het nodig om eerst een andere groep te voorzien van duizend zakken zout. Ik leer veel van de mensen hier en doe absoluut niet bijdehand, maar af en toe, precies zoals nu, wil je de haren uit hun kop trekken en zeggen: wat is er logisch aan het feit dat wij vier uur moeten wachten op een partij die duizend zakken zout wil, terwijl wij binnen vijf minuten klaar zijn en kunnen vertrekken. Het was niet eens zo, dat de dozen onder de zoutzakken lagen.
Goed, weer een les verder, ze deden het omdat ik blank was en niet voldoende participeerde. Ze hadden echt verwacht dat ik zakken van vijftig kilogram twee meter omhoog kon dragen?
Dan zijn we nu aangekomen bij het begin van afgelopen week. Vorig weekend ging ik met Abdul op pad om de plaats van de steunpilaren, die de constructie dragen, te bepalen. Eerder had ik mijn baas een aantal voorbeelden van huizen gegeven, waarvan hij er één koos. Met deze informatie calculeerden we hoeveel hout we nodig hadden, hoe groot de ruimtes waren, enzovoort. Het uitstippelen van de posities van de steunpilaren was niet moeilijk, maar het moest recht zijn én dezelfde hoogte. Het land is, in tegenstelling tot Nedeland, niet vlak. Er wordt één pilaar op de grond gezet en daarvan wordt één meter genomen. Zetten wij deze in een kuil, dan zijn de overige pilaren veel korter dan één meter en de andere helft kunnen we gebruiken als een nieuwe pilaar. Zo besparen we geld en tijd.
Toen brak dé dag aan. Samen met Ricus en de beste, grappigste, aardigste en meest vloekende constructie manager Ocke (ken hem al sinds het begin heel goed) ontmoette ik twee teams, bestaande uit vijf bouwvakkers, die de taak op zich nemen en zorgen voor vijfentwintig huizen. Stipt om twaalf uur klaarde Abdul en ik de klus om de posities van de pilaren van het eerste huis aan te geven. Twee uur later kom ik terug, denkende dat de bouwteams een plan aan het bedenken zijn en tot mijn grote verbazing tref ik een voltooid frame aan. Goed, de foto’s zeggen genoeg. Ik hielp ook mee met het vervoeren van het hout van de opslagplaats naar de plots. Hoewel het hout soms zeer zwaar is, respecteren ze het en daar doe ik het voor. Morgen is het zondag, zes dagen na de start en dan staan er al tien frames! De werksfeer is perfect, men is zeer productief, het weer laat ons toe te werken, er is sprake van wederzijds respect en vertrouwen en daarom heb ik besloten ze morgen op een biertje te trakteren!
Verder gaat het op persoonlijk vlak heel goed met mij. Na gesproken te hebben met mijn beste vrienden, die mij duidelijk aangaven hoe ik moest genieten van dit avontuur, sta ik weer helemaal positief, gemotiveerd en stevig in mijn (berg)schoenen. Nu geniet ik volop van de natuur, het project, de bevolking, het lid zijn van een team en het leer-werktraject waarin ik mij bevind.

Ik laat snel nog de grappige verhalen horen, zoals zwemmen met een haai naast je en een bijtgrage papegaai. Ik denk dat ik de eerste week van april weer in Nederland te vinden ben, omdat hier dan een verhuizing plaatsvindt. Mijn Portugees gaat vooruit en de mensen waarderen het als ik deze taal spreek.

Arrevederci,

Thomas