Back to business
Door: thomasdevisser
Blijf op de hoogte en volg Thomas
21 November 2010 | Sao Tome en Principe, Sao Tomé
na al mijn avonturen, waar ik lessen van heb geleerd en ervaringen mee heb opgedaan, is de tijd rijp om verslaggeving te doen over de zakelijke bezigheden. Zoals men indien zal weten, ben ik momenteel vindbaar op Belo Monte, een plaats waar voorheen Portugese kolonialisten cacaoplantages beheerden. In hun historische huizen is nu een kleine populatie woonachtig. Deze moet elders gehuisvest worden en mijn taak is om een soepele overgang tussen alle nodige processen, vanaf de bouw van hun nieuwe stulp tot de uiteindelijke verhuizing, te bewerkstelligen. Ook zal ik één van de verlaten plantages een nieuw leven inblazen, iets waar ik nooit van had kunnen dromen.
Allereerst hebben wij onderzocht wat het daadwerkelijke aantal mensen is dat zich momenteel in de plantagehuizen bevindt. Ook moesten wij ontrafelen wat de leeftijden waren van de kinderen in verband met het vormen van groepen voor de basisschool. Met gebrekkig Portugees, alle telwoorden kennende, ging het ons redelijk goed af met steun van onze gids. Uiteindelijk hebben wij alle benodigde gegevens ingezameld en verwerkt op de computer tot een rapport. Met deze statistieken krijgen wij een veel exacter beeld van de realiteit en kunnen wij alvast indelingen maken voor de huizen en de elementaire school.Over dit rapport met de exacte aantallen beschikte de lokale overheid niet en vol trots overhandigde wij het aan de Minister van Infrastructuur en andere departementen, Nestor, waar wij een goede band mee hebben, maar dat ter zijde.
De dag na ons bezoek hadden we samen met de minister het dorp gevisiteerd, om met de dorpelingen te debatteren over de toekomst en onze ideeën. Geconcentreerd aanschouwden ze hoe wij hen duidelijk wilden verkondigen dat zij een goed perspectief zouden krijgen, als ze akkoord gingen met de door ons bedrijf opgestelde voorwaarde: verhuizen naar nabijgelegen land met veel betere voorzieningen, zodat wij dit stukje historie nog kunnen redden en behouden. Het enthousiasme straalde van de Creolen af, iets dat mij veel genoegdoening gaf. Toch konden Michelle en ik er niet onderuit komen om te vertellen dat er niet te hoge verwachtingen moesten worden gecreëerd , zodat eventuele tegenslag vermeden zal worden. Daarnaast mochten ze niets doorvertellen aan landgenoten, omdat hierdoor een kettingreactie ontstaat met veel geïnteresseerden en nieuwe inwoners vandien.
Na ons debat begaven wij ons richting het stuk land dat is gereserveerd voor de bouw van het nieuwe dorp. Een prachtige, vruchtbare plek met genoeg ruimte voor vrijstaande huizen. Om zoveel mogelijk natuur te besparen, zullen wij een gedetailleerde schets maken van de grond, om zo goed mogelijk de huizen en de bomen in te passen. Natuurlijk plaats je geen huis onder een palmboom, want dat vraagt om lekken.
Enfin, de volgende dag stond volledig in het teken van cacao. We bezochten mijn toekomstige werkplek met de gids, die allerlei interessante wetenswaardigheden kon verschaffen over de oogst van deze grondstof. Schitterend om te zien hoe de vruchten, vol met bonen, in het wild hingen aan eeuwenoude bomen, waarnaast inmiddels al jonge boompjes ontspruiten. Ik werd hier opeens geworpen in de totale praktijk. Niet zozeer afhankelijk van mensen, maar van de natuur. Boeken kunnen mij niet leren wanneer een vrucht rijp is en hoeveel een boom produceert. Ten eerste verschilt dat per regio en boom, maar vooral belangrijk: het hangt af van het weer. Het had hier negen maanden nauwelijks geregend en de oogst werd met vijftig procent teruggedrongen. Je moet ervaring en gevoel hebben om een agrarische hoogstandje te kunnen ontwikkelen, iets waarover ik momenteel niet beschik, hoewel ik met alle gewonnen informatie vrijwel alles weet, zo complex zit het allemaal niet in elkaar.
Deze sector bevalt mij wel en dat wordt veelvuldig bevestigd als ik weer een visser zie varen in zijn zelfgemaakte, houten kano. Ik snap nu ook dat Nederland zich volledig richt op de dienstensector. Wij willen onze economie niet afhankelijk laten zijn van de weersomstandigheden. Wij willen grip en onafhankelijkheid, zodat we niet in een diepe put vallen als de natuur het ons laat afweten. Tenminste, zo denk ik erover. Ikzelf ga ook zeer waarschijnlijk in de dienstensector werken, maar ben blij met dit avontuur, waarin ik leer om te improviseren en in te spelen op plotselinge omslagen. Dit alles heeft natuurlijk met het weer te maken, maar het geldt ook voor de mensen hier. Hoeveel afspraken wel niet uitgesteld zijn, is niet meer te tellen. Daarnaast leren wij hier dat vertrouwen geven om misbruik maken kan vragen. Iedereen heeft zijn eigen belangen in de zakenwereld en vrijwel niemand zal enkel voor andermans belangen vechten, zonder er zelf van te kunnen profiteren.
Verder zijn wij nog afgereisd met een vliegtuig naar São Tomé, omdat wij een afspraak hadden met de lokale voorzitter van Unicef. We spraken over de plannen omtrent de school, Michelle haar terrein. Unicef bleek ontzettend verblijd met de ideeën, hoewel zij helaas niet zoveel kunnen betekenen als gehoopt. Ze raadden ons aan om te contacteren met het Ministerie van Onderwijs, waar wij ons twee dagen later bevonden en een zeer goed gesprek op de been hadden gezet. Om specifiek te zijn, zaten wij aan tafel met de Minister van Innovatief Onderwijs. Netjes gekleed, terwijl het dertig graden was. Met de wetboeken en verrijkte kennis verlieten wij het historische pand.
We vervolgden onze reis, maar niet voordat we een ingenieur hadden bezocht om een door de overheid goedgekeurde schets van een basisschool op te halen. Met deze papieren kunnen we veel verder, hoewel alles in het Portugees is.
We bivakkeerden langer dan verwacht in São Tomé Stad, omdat onze baas met ons wilde spreken over de werkzaamheden. Hij zou een week later arriveren, dus moesten wij ons improvisatietalent laten spelen om toch nuttig bezig te zijn. Dus maakten we afspraken met volgens de BBC, de beste chocolade-maker van de wereld, die ook over een cacaoplantage op Príncipe beschikt.
We bezochten zijn chocoladefabriek en namen waar hoe alles zorgvuldig met de hand werd geproduceerd, schitterend! Daarna betraden we een ruimte waarin wij onze plannen wilden tentoonstellen. Op het moment is Claudio Corallo in Europa om zijn producten te promoten, dus hadden wij een afspraak met zijn zoon, Niccoló, die eigenlijk het echte werk doet. Ondertussen hebben we meerdere meetings gehad en een zeer goede band opgebouwd. Zakelijk gezien kunnen we concluderen dat we zeker zullen samenwerken en omdat ik mijn baas zijn mening niet wist, hebben we opengelaten op welke schaal deze coöperatie zal zijn. In ieder geval heb ik al een afnemer gevonden, voordat de oogst is begonnen! Afnemers zullen er trouwens genoeg zijn, aangezien er altijd vraag is naar cacao. Voorspellingen geven zelfs aan dat chocolade over drie jaar een zeer duur goed zal zijn, zoals kaviaar, omdat allerlei ziekten de bomen op het vasteland van Afrika teisteren en omdat zeventig procent van de productie daarvandaan komt en er nu al een tekort is. Zo zal de vraag naar onze cacao blijven groeien.
Deze business steekt vreemd in elkaar. Er is altijd vraag, maar de cacaoboeren in Afrika leiden een slecht leven, omdat ze de tussenhandelaars geloven over de prijs. Gelukkig kan ik die simpel via internet bijhouden en kunnen de tussenhandelaars mij niet wijsmaken dat cacao niets waard is. De prijs, door de wereldmarkt gevormd, schroeven wij nog eens op met de goede kwaliteit en het te behalen certificaat, welke bevestigt dat onze cacao duurzaam geteeld is. Ik heb ook al vernomen dat er Zwitserse investeerders zijn, die cacao opkopen. Ik hoop snel met dit gezelschap om tafel te zitten. Ons is ook nog verteld door Niccoló dat zij willen helpen op onze plantage met kwaliteitsverbeteringen van de bonen door te voeren.
Tenslotte hebben wij twee dagen geleden met onze baas gesproken over de activiteiten en het was een zeer positief gesprek, zonder negatief commentaar, dus Michelle en ik kijken tevreden terug op het gebeurde. Na dit gesprek ben ik te weten gekomen welk type huis hij ziet zitten voor het nieuwe dorp en wat zijn opinie is omtrent de samenwerking met Corallo. Ik heb ook toestemming gekregen om me in beide projecten tegelijkertijd te storten, zodat ik zeer efficiënt te werk kan gaan. Natuurlijk heeft het dorp wel de hoogste prioriteit.
Dan deel ik nog even mede dat ik inderdaad in het gips zit met een zeer lelijke breuk. Het is een slecht doorbloed bot in mijn pols dat moeilijk hersteld om datzelfde feit en ik mag dan ook twee maanden rondlopen met deze handicap. Gelukkig ben ik geboren als lefty, dus dat scheelt! Daarnaast bekijken Michelle en ik de mogelijkheden rondom een klein winkeltje in Oosterbeek waar koffie en chocolade van Corallo verkocht gaat worden. Hierover ontvangen wij meer informatie van Corallo. Er zijn al zeer winstgevende winkels, tegelijkertijd dienende als distributeur, in Seattle, Lissabon, Engeland, Italië, Oostenrijk, Zwitserland, Spanje en Frankrijk. Een tweede Starbucks misschien?
Ik moet ook nodig naar de kapper toe, maar ik ben niet helemaal overtuigd dat zij hier mijn haar naar Westerse begrippen knippen, want iedereen hier is gewoon kaal. O ja, als je up-to-date wilt blijven, kan je je aanmelden in de mailinglist links. Bij ieder nieuw verslag, ontvang je dan één mail.
Heel veel warmte uit Príncipe,
Thomas
-
21 November 2010 - 21:13
Ruud:
Hey Thomas,
Zojuist jouw verhaal gelezen. Indrukwekkend! En veelbelovend!
Ik kan mij voorstellen dat de snelheid waarmee jullie sommige dingen willlen realiseren, niet in overeenstemming zijn met het gedachtegoed van de plaatselijke bevolking en de regering.
Het is nou eenmaal een volstrekt andere cultuur als jullie gewend zijn, waarbij snelheid niet direkt een aangeboren eigenschap is. Deze mensen zijn deze manier van leven en werken al vele jaren en generaties lang gewoon gaan vinden. Zij weten hoogstwaarschijnlijk niet beter. Ook de hoge temperaturen werken daarbij niet in het voordeel. Ik hoop dat jullie werkzaamheden een positieve uitstraling gaan geven, waardoor ook zij misschien tot de conclusie komen dat een andere manier van aanpak tot resultaat en enige vorm van welvaart kan leiden. Uiteindelijk moeten zij deze verbetering in hun levenswijze via een zeer beperkt aantal mogelijkheden realiseren, te weten: het tourisme, de koffie en de cacao plantages. Andere mogelijkheden zijn volgens mijn bescheiden mening niet aanwezig. Als jullie ze dat (al is het maar een beetje) duidelijk kunnen maken, en een klein beetje op de goede weg helpen, dan is volgens mij jullie missie al geslaagd.
Sterkte met je arm, de medicijnman op Principe zou ik als ik jou was zeker hardhandig met het gips laten kennismaken, door zijn overgebleven oog rondom blauw te laten kleuren. Daarna zou je dan zijn brouwseltje van rode wijn en bessen (o.i.d.) over zijn hoofd kunnen uitsmeren ter heling en vermaak!
Heel veel succes.
Groeten, Ruud
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley