Unieke cultuur

Beste compagnons,

nu ik hier al enige tijd gespendeerd heb, begin ik mij te realiseren dat vrijwel alles in een land als Nederland goed gestructureerd en geregeld is. Ik wil niet per definitie zeggen dat het hier niet het geval is, maar zeker niet volgens de Europese normen. Zo moest ik dus mijn pols laten controleren op hetzij een breuk, hetzij een kneuzing. De eerste stap was een dokter vinden en liefst één die de Engelse taal voldoende beheerste, zodat wij duidelijk konden maken wat er zoal was gebeurd.

Eenmaal bij de vrouwelijke dokter – mannen werken hier niet hard, dat doen de vrouwen, waarna vervolgens de mannen met het door hun vrouwen verkregen geld leuke activiteiten plannen – aangekomen, bleek na twintig minuten in een stikhete wachtruimte dat wij naar een afdeling van het ziekenhuis moesten voor een foto, gemaakt met behulp van een röntgen-apparaat. Iedereen drong voor bij de ingang van deze afdeling, maar klaarblijkelijk besliste mijn huidskleur, helaas, dat ik voorrang had. Niet eerlijk natuurlijk, maar het heeft me misschien wel een infectieziekte minder gekost, want men hoestte en nieste in het rond.

Goed, laat ik beginnen dat het apparaat een geschenk is van Taiwan (waarschijnlijk om een wit voetje te halen bij de lokale regering, omdat er om de hoek olievelden liggen). Hopelijk zegt dit al genoeg, maar ik leg het toch uit. Het apparaat had niet de mogelijkheid in te zoomen, zodat ik een prachtige foto van mijn hele arm kreeg, zonder details. Hierop deelde de dokter, waarnaar we weer terug moesten rijden, mede dat het probleem waarschijnlijk opgelost zou zijn met een homeopathisch middeltje. Toch besloot ze nog om een orthopeed te bellen die mij de volgende dag kon vertellen wat er loos was.

Enfin, de dag erna in allerijl richting de praktijk dus, waar ditmaal een orthopeed op ons wachtte. We waren helaas iets te laat, omdat onze chauffeur zich zo nodig moest bemoeien met het wisselen van geld. Een leuk Chinees gezelschap vond het grappig om eerst euro’s in dollars te wisselen, om vervolgens dollars in dobra’s te wisselen en het overgebleven aantal dollars weer om te zetten in euro’s, gekke mensen. Te laat aangekomen bij de orthopeed, overhandigde ik hem mijn foto’s. Hij zag onmiddellijk dat het een breuk was, mede verslechterd door de drie weken die ik ermee heb gelopen, gezwommen en laten masseren.

Toch wilde hij een gedetailleerde foto, wat inhield dat wij ons weer richting dezelfde afdeling als de dag ervoor begaven. Een foto verder, moesten we wederom terug naar de dokter. Daar was de orthopeed niet meer, dus besloten we naar de afdeling orthopedie te gaan aan de andere kant van de stad, lekker handig. In Nederland kan dit alles in één gebouw gerealiseerd worden, maar dit maakte het wel memorabel. Hij bekeek de foto en gipste mijn onderarm. Hoofdstuk pols voor een zekere periode afgesloten, eindelijk!

Tot dit weekend verliepen de dagen vanzelfsprekend en rustig, totdat wij een uitnodiging kregen van Nestor, de minister van onderwijs en infrastructuur. Hij was jarig en wilde dit met een klein gezelschap vieren. Wij waren natuurlijk lichtelijk vereerd, omdat wij deze aardige man nog niet dermate goed kende, dat wij tot zo’n exclusieve groep konden behoren. Na enig wikken en wegen besloten we het hele weekend te blijven, inclusief een overnachting in een voor ons nog onbekende kamer.

Dat het uniek zou worden, lag al vast toen wij de boot betraden waarmee we richting zijn vakantiehuis voeren. Het kwam met bakken uit de hemel en ik moest zowel mijn gipspoot, als mijn camera beschermen in een heel klein bootje, dat net met de rand boven water bleef. We arriveerden vlak voor de duisternis haar intrede zou doen en dronken meteen een lokaal biertje met de minister. De volgende twee uren zaten wij enkel in gesprek met hem en nadat hij ons had verteld dat we op de houten vloer moesten slapen, kreeg ik een lichte paniekaanval. Ik doe zo goed mogelijk mijn best om enigszins te integreren, maar op de vloer slapen, één meter boven krijsende varkens, kippen, hanen, honden en geiten ging mij iets te ver. We kregen een schoon bed, terwijl de andere uitgenodigden inderdaad op de vloer sliepen, goed geregeld dus!
Wel besloten we de lokale keuken uit te proberen. Terwijl de vrouwen aan het koken waren, sukkelden de mannen een beetje rond in de disco. Ze voetbalden nog met een krab, die per ongeluk in deze setting terechtkwam. In het begin waren wij wat saai en schoven we aan tafel met de minister, terwijl de rest elders een plek zocht om te dineren. De speciaal bereide vis smaakte erg goed, moet ik toegeven, evenals de overige gerechten.

Na het avondmaal sneed de minister zijn taart aan en vloeide de champagne rijkelijk. Na allerlei gewoontes ons eigen gemaakt te hebben, besloten we ook eens te dansen op zijn Afrikaans. Totaal verschillend van het bescheiden Europese dansen, het is erg close allemaal. Michelle werd komisch genoeg gevraagd door een jongen die twee koppen kleiner was, terwijl ik met de first lady van Príncipe danste. Het ‘publiek’ waardeerde het ontzettend dat wij ons van deze kant lieten zien. Michelle bleef op dreef en werkte er nog vier af (waaronder de minister), terwijl ik foto’s nam, want de vrouwen stonden natuurlijk schoon te maken en dus kon ik niet dansen. Uiteindelijk danste ik nogmaals met de first lady.

Uitgeput en verzadigd van vreugde besloot iedereen te slapen. Dit echter, bleek vrijwel onmogelijk. Naast de hitte, snurkende mensen en krijsende baby’s vochten de beesten met elkaar om een plaats onder het huis, omdat het regende. Bovendien knaagde een rat zich een weg door het hout tien centimeter van mijn kussen vandaan. Van slapen kwam het dus niet en onze rust werd volledig verstoord om vijf uur toen het kindje van de minister bij ons in bed wilde liggen. Vervolgens opende hij het luik, waardoor de zon ons verblinde.

Het ontbijt had ik me nooit zo ingebeeld, maar naast het feit dat biggetjes in mijn uitzicht uitwerpselen produceerden en kinderen plasten, smaakte het brood en de zelfgemaakte kaas best lekker!

Het weer was totaal omgeslagen en de zon bakte een bruin kleurtje op onze gezichten. We besloten nog tussendoor een oud plantagehuis te bezoeken en een boottocht te maken, genietende van de verse, groene flora.

Ik sta open voor verrassingen die voor de boeg staan en zal jullie zeker op de hoogte houden van mijn ervaringen. Al moet ik me aanpassen aan de overheersende cultuur hier, je maintiendrai.

Zie jullie snel weer,
Thomas